week week 14: 7 - 10 april 2010

Gill Bollegraf

bollegraf.web-log.nl

Bollegraf 1.1 : Wie is mijn vader? Wie is mijn moeder?

Uitnodiging

Uit het persbericht:
(...)
Gill kent haar ouders alleen als haar vader en moeder. Veel verhalen hebben zij in het graf meegenomen. Kent u haar ouders, heeft u verhalen?

Kom kijken, proeven, ruiken, luisteren, herinneren en vertellen zodat Gill in de toekomst meer verhalen kan visualiseren. Bloedbandbeelden & familiezaken over Bollegraf zijn te volgen via de weblog: bollegraf.web-log.nl
(...)

Gill is woensdag 7 april van 13:30 aanwezig om verhalen uit te wisselen.


Tentoonstelling



Bij Bollegraf

In Hengelo kom je elkaar nog wel eens tegen. Ook als galeriehouder zijnde. Ik zag hem bij de plaatselijke groenteboer.

- Hee Ronald!

En ik complimenteerde hem met zijn enthousiaste impressie naar aanleiding van het werk van Lidwien Dister.

Ach zei Ronald, een stukje schrijven, wat plak- en knipwerk, zeker bij Lidwien! Maar ze zeiden dat jij het langste stuk geschreven had, dus ik dacht…

We hielden de verschillende impressies naast elkaar, en inderdaad de zijne was de langste… Toen Ronald de winkel verliet zag ik wel dat de prei in zijn mandje korter was dan de prei die ik had af te rekenen, maar het bleef me bezig houden. Wat of ik daar nu mee moest? Gaan voor iets middelmatigs? Of er toch een schepje boven op doen? Dat laatste vond ik helemaaaal kinderachtig. Maar me er niets van aantrekken zou ook niet kunnen. Negeren zeg maar. Dat zou lijken alsof ik me er te goed voor voel. Alsof ik er boven sta. De kwestie hield me danig bezig. En toen ik dan aanstalten maakte het werk van Gill Bollegraf te gaan bekijken, had ik het juiste antwoord nog niet gevonden.

De vraag viel echter weg toen ik bij Kolste binnen binnen kwam. Daar golden namelijk heel andere vragen, vragen die werden geleid door de tentoonstelling: Bollegraf 1.1: Wie is mijn vader? Wie is mijn moeder?

En wie ben ik. Was het eerste wat mij te binnenschoot. Who am I / to stand and wonder / and wait/ while the wheels of fate / slowly grind my live away / Who am I. Een flard van een liedje, de jaren van mijn jeugd.

Wie ben ik, een vraag die me nog steeds bezig houdt.

Voor Gill loopt de zoektocht langs de tijdlijn 1912 - 2009, beginnend in Nederlands-Indië, van Menado naar Hengelo. En de bevindingen worden door middel van foto’s weergeven. De meeste foto’s zijn afgedrukt op placemats die op de restauratietafeltjes liggen (De omgeving bepaalt de vorm dames en heren!). Maar ook is er een foto (mevrouw Bollegraf) afgedrukt op de wijzerplaat van een klok. Time! Moeder Bollegraf oogt nog jong. Maar de klok heeft getikt, tikte en tikt nog steeds. Time takes a cigarette. Nog zo’n liedje. Achter in de ruimte hangt een grote foto in sepia van een klein jongetje, bijzonder als een prins, en in de linker benedenhoek staat een tekst afgedrukt, een lied onmiskenbaar: so will you please say “hello” to the folks that I know. Tell them I won’t be long. They’ll be happy to know that as you saw me go, I was singin’ her song.

Vader Bollegraf is het jongetje op de foto geweest, en de tekst was hem op latere leeftijd dierbaar.

Gill is aanwezig, en op arm koestert ze haar zoontje.

- Hee! Jij bent toch van Bollegraf!

Dat valt mij meteen in als ik het jongetje zie. De gelijkenis is onmiskenbaar. Het jongetje op de arm van zijn moeder, als twee druppels water gelijkend op de kleine prins van de sepia-foto, haar vader. Als zijn grootvader is hij een Bollegraf. En wat als dat niet te ontkennen valt? Dan kan je het beter onderzoeken en eigen maken. Opdat het niet verloren ga. Zoiets moet Gill gedacht hebben. ‘Herinner en vertel’, wordt als motto meegegeven op een foto van een aantal Indonesiërs in familie bij elkaar. Centraal thema – eten. Maar het is niet enkel nostalgie deze tentoonstelling, hoewel de foto’s - illustraties van haar ouders - uit het verleden afkomstig zijn. Het antwoord op de achterliggende vraag – wie ben ik – ligt in de toekomst.

When I left the room I was hummin’ a song. Whether it was hers or not, I do not know, but I was hummin’ a song. Tell her.


Jan Knigge.

6 april 2010