week 27: 7 - 10 juli 2010

Monique Bosman

Minkmaatstraat 15 a
Enschede

Zoete herinnering

Uitnodiging


Tentoonstelling



‘Zoete Herinnering’, een ode aan Kolste

Zij is beeldend kunstenaar uit Enschede, haar naam is Monique Bosman, ik ken haar omdat ik haar indertijd zelf heb aangenomen voor de PR van de AKI en ik ken haar van haar schilderijen. Doeken met dikke lagen verf, maar ook schilderijen met stoffen strikjes en ander zaken. Een schilder die, zoals ik dat graag zie, de randen van de schilderkunst opzoekt. De laatste tijd is ze steeds meer bezig met driedimensionaal werk, werk waarvan ze zelf vindt dat het niet past bij Kolste. Haar werk kennende, is daar wat voor te zeggen. Het is niet het meest toegankelijk werk, wat echter niets afdoet aan de kwaliteit. Maar ik denk ook dat je de klandizie van Kolste daar niet meteen een plezier mee doet.

Wat dan te doen, en hier spreekt wat mij betreft de begrijpende, misschien zelfs empathische kunstenares met haar hoofd en hart. Hoe verbind je de kunst nu met het alledaagse? Welke kunstvormen lenen zich als het ware goed voor toepassingen in de praktijk van het gewone leven?
Er is over nagedacht, over het tentoongestelde werk bij Kolste, het is grafiek en de kunstenaars en vormgevers hebben er indertijd hun ziel en zaligheid in gelegd. Het werk levert prachtige plaatjes op, soms te relateren aan een kunststijl uit een bepaalde periode, soms ook typografische hoogstandjes. Het is werk dat van hand tot hand ging, werk dat je aan mag raken en dat ook vaak verscheurd werd door de gebruiker. Maar de verzamelaars van deze toegepaste kunst hielden de werken het liefst heel, en bij voorkeur gevuld. Het zijn suikerzakjes uit vervlogen tijden die de wanden sieren van Kolste.

Bosman kocht de zakjes op een internetsite, drie albums vol en ze lijstte de albumbladen in. De verzamelaar laat zichzelf op die manier ook zien. Soms denk je dat de zakjes op volgorde van het bezoek zijn ingeplakt, soms ook lijken ze thematisch gegroepeerd. Het levert een nostalgisch gezicht op en het deed mij denken aan mijn oma zaliger waarvan mijn dochter, nu de chroniqueur in mijn familie, ook een aantal albums met suikerzakjes op van die grijze bladen bezit. Een suikerzakje van het restaurant d’Vijff Vlieghen is ook aanwezig op een van de bladen bij Kolste, een wereldberoemd restaurant uit mijn geboortestad Amsterdam.

Het persbericht maakt het nog allemaal wat duidelijker. Met deze suikerzakjes wil de kunstenares haar voorkeur voor ‘écht’ aangeven, haar voorkeur voor de kleine ondernemer. Suikerzakjes staan symbool voor de kleinschaligheid die juist Kolste zo uniek maakt. Niks geen keten met logo’s die je in iedere stad, op bijna ieder hoek tegenkomt. Maar de lekkere koffie en zelfgebakken cake waarvan de smaak blijft hangen en die zijn unieke kwaliteit haalt uit de betrokkenheid van de uitbater en niet van de lopende band van een muffe fabriek.

Monique Bosman, heeft haar eigen ego even aan de kant gezet, geeft ruimte en lucht en geeft ons ook een vleugje romantiek en geschiedenis. Bij het ophangen van werken stond Eghard Kolste al met zijn laptop in de aanslag, er is namelijk ook een site voor verzamelars van de tentoongestelde werken namelijk http://www.suikerzak.nl/ , ga daar naar de catalogus, toets ‘Hengelo’ als stad of ‘Kolste’ als zoekterm in en je ontdekt dat ook de ‘Telgenbar Kolste’ indertijd over haar eigen suikerzakjes beschikte.

Ronald Schulp

6 juli 2010